WIOSNA 21 marca 2025 a także ŚWIĘTO POEZJI
Opublikowano 20 marca 2025 autor: admin | Kategoria: Artykuły bieżace | Komentarze (0)
POEZJA JEDNOCZY NARODY I KULTURĘ –— LUDZI w różnym wieku i o różnym pochodzeniu.
ŚWIATOWY DZIEŃ POEZJI obchodzony corocznie, został ustanowiony przez UNESCO jesienią 1999 roku.
Kiedyś obchodzono święto poezji w dniu urodzin [ 15 października ] wybitnego rzymskiego poety Wergiliusza.
PIERWSZY DZIEŃ KALENDARZOWEJ WIOSNY
to także święto poezji i poetów.
Proces twórczy a zwłaszcza sztuka pisarska nie zna granic i sięga tak daleko jak słowo, a ono sięga tak daleko jak myśl. Bo myśl nie zna kresu ani w czasie ani w przestrzeni. Dla poety cały wszechświat stanowi niewyczerpane tworzywo literackie. Może w poetyckich inspiracjach wędrować w przyszłość lub utrwalić
w słowach dzień dzisiejszy i wzruszać pokolenia swoimi utworami, które się nie zestarzeją – będą jak kapsuła czasu.
Ars poetica – Leopold Staff
Echo z dna serca, nieuchwytne,
Woła mi: „Schwyć mnie, nim przepadnę,
Nim zblednę, stanę się błękitne,
Srebrzyste, przezroczyste, żadne ! „
Łowię je spiesznie jak motyla,
Nie, abym świat dziwnością zdumiał,
Lecz by się kształtem stała chwila
I abyś, bracie, mnie zrozumiał.
I niech wiersz, co ze strun się toczy,
Będzie, przybrawszy rytm i dźwięki,
Tak jasny jak spojrzenie w oczy
I prosty jak podanie ręki.
Piosenka o Bośni – Josif Brodski
W chwili gdy strzepujesz pyłek, jesz posiłek, sadzasz tyłek
na kanapie, łykasz wino – ludzie giną.
W miastach o dziwacznych nazwach grad ołowiu, grzmot żelaza:
nieświadomi, co ich winą, – ludzie giną.
W wioskach, których nie wyśledzi wzrok – bez krzyku,
bez spowiedzi, bez żegnania się z rodziną ludzie giną.
Ludzi giną, gdy do urny wrzucasz głos na nowych drani
z ich nie nową już doktryną: – ” nie tu giną”.
W stronach zbyt dalekich, by nas przejąć mógł czyjś bólu grymas,
gdzie strach lecieć cherubinom – ludzie giną.
Wbrew posągom i muzeom – jako opał służy dziejom
przez stulecia po Kainie ten, kto ginie.
W chwili, kiedy mecz oglądasz, czytasz, co wykazał sondaż,
bawisz dziecko śmieszną miną – ludzie giną.
Czas, dzielący ludzkie byty na zabójców i zabitych,
zmieści cię w rubryce szerszej, tak, – w tej pierwszej.
SWOJSKI Pejzaż WIOSNY
PISANIE moje …
na tabula rasa rozgarniam ciszę
miękko palce na klawiaturze
w czas zalotów litery skaczą w tańcu witta
pod maską mroku senna myśl chwyta
parnasowy orszak co austerią rejsu wypędza dusze z ciał
gdy księżyc wniebowzięty
gwiazdy płodzi w aphelium siedmiostrunną lirą
myśl zbłąkana siada na blejtramie nieba
trawa dyszy od kwiecia
oswajam wers garstką słów gdzie wiatr bez łez
kroplą słońca na twarz
do końca niewyśpiewane strofy chwilą przez czas
ziela pamięci pełen dzban
czy słowo jeszcze coś znaczy
pewnie wydmuchuję kosmiczną pustkę [Ella Hyciek]
usypisko czasu
poutykane w magazynach
kto dziś czyta wiersze
spod przymkniętych powiek
skrzydła prostuje
puste progi w świątyni
sezon cyników w piekle
harde usta gwar ptasi
sprzeczność rozumu
bunt serca
co dzieła pali na agorze
pora w nas jeszcze nie nadeszła
tęsknota człowiecza
zmienna pogoda ducha
mistrz w walce na słowa
to nic
pod słońcem zaciemnionym
w czas przeobrażeń
zbudzi się do utraty tchu
zakwitnie krzak bzu samotny
wyczerpany milczeniem
do gwiazd pośle spojrzenie
książce zagnie rogi [Ella Hyciek]
* Przywołane wiersze poetów pochodzą ze zbiorów własnych E.H.
z malarstwem autorki.
Dla: Portalu Seniorów www.wmoimobiektywie24.pl
PANDEMIA Codzienności …
Jeszcze niedawno radosne były wiosny,
piękniejszy świat – nie wróci nawet za
kilkanaście lat.
Dziś pandemii każdy dzień,
Coronawirus rzuca cień.
Pamiętam Wielkanocne wonie,
na próżno „myślnią” teraz za tym gonię.
Bezsilne moje złorzeczenia,
nie przywrócę tamtego istnienia.
Choć myśli gniewne stroją głowę,
z żywymi muszę iść po życie nowe.
Próżne moje słowa – pusty żal,
nie cofnę dawnych życia fal.
Strofy poetów nic nie mogą.
świat pójdzie –
swoją drogą.
